Nu de verlenging van de 'intelligente lockdown', een woordkeuze die achteraf wel eens ongelukkig gekozen kan blijken te zijn maar dat terzijde, kunnen we (terecht) blijven mopperen over de economische consequenties. Kapsalons, schoonheidssalons, evenementenbranche en horeca -waar vele mensen hun brood in verdienen -blijken kwetsbaar, maar dit zijn slechts voorbeelden van ondernemingen waar enorme klappen gaan vallen als er geen verdere maatregelen worden getroffen.

Opvallend vind ik het dat er veel wordt gesproken over elkaar steunen, maar dat die echte solidariteit tot nu toe ophoud bij de kassa. De steun op micro niveau is er zeker. Horeca steunen door vaker iets te laten bezorgen en elkaar een hart onder de riem steken door een bos bloemen te sturen. Mooie, nuttige en hartverwarmende acties waarbij wij tevens de liefde voor elkaar tonen zonder het te hoeven zeggen. Er zijn immers grenzen.

Maar, met die liefde gaan bijvoorbeeld veel restaurateurs en kappers niet overleven. Zeker niet nu er niets is gemeld over extra steunmaatregelen vanuit de overheid. Die eenmalige vierduizend euro was mooi, maar niet reddend voor op de lange termijn. Het zijn lapmiddeltjes voor een kort termijn. Op gevaar af dat ik de helft van mijn familie, vrienden en kennissenkring na het komende voorstel kwijt raak en de deur van het appartement waar ik woon door mijn echtgenote van een ander slot wordt voorzien, denk ik dat er mogelijkheden zijn om de kwetsbaarste ondernemers door de crisis heen te loodsen.

Zet je schrap! Iedereen die financieel niét getroffen wordt door de crisis en gewoon zijn salaris ontvangt, zoals bijvoorbeeld ambtenaren, politici, piloten, maar ook de werknemers in de horeca (want het kan toch niet zo zijn dat alleen 'de baas' moet bloeden), wat volgens mijn voorzichtige schatting totaal minimaal vijf miljoen werknemers betreft, betalen gedurende de crisis een solidariteitsbijdrage van 5 procent van hun salaris in het solidariteitsfonds.

Geld wat je wellicht zelfs door een hiaat in uitgaven (theaters, bioscopen, restaurants en cafe's zijn immers dicht) overhoudt.
Het kan namelijk niet zo zijn dat iedereen die zijn volledige salaris blijft ontvangen, in geval van ambtenaren en politici zelfs jarenlang mede mogelijk gemaakt door belastingbetalende ondernemers, en bij werknemers zelfs voor 100% van de ondernemer, dat die ambtenaren en werknemers nu langs de kant toekijken hoe diezelfde ondernemers verzuipen.

Buiten de werknemers is voor iedereen die uit solidariteit kan en wil doneren, bijvoorbeeld een voetbalmiljonair, een geslaagde zakenman, of iemand anders die hiertoe in staat is en zich geroepen voelt, ook een optie om een bijdrage te storten in dit, ik noem het maar een solidariteitsfonds of Coronafonds.

Dit fonds beschikt door deze voor iedereen goed te behappen maatregel in een klap vele miljarden. Ter voorkoming dat onze vriend en bewierookte crisismanager Mark en zijn kornuiten de noodzaak om de kas van Brussel te spekken wederom hoger inschatten dan de Nederlandse ondernemers te redden, komen er in de commissie van toewijzing van gelden ook vertegenwoordigers van de ondernemers. Het geld in deze solidariteitskas moet ook gelabeld zijn, dus uitsluitend ter redding van het MKB en niet van multinationals die jarenlang zijn gevrijwaard van betaling van belastingen.

Wanneer de crisis afzwakt, de al dan niet noodzakelijke beperkingen worden versoepeld, zwakt ook de bijdrage navenant af. Die verdwijnt geheel op het moment dat de ondernemers weer mogen ondernemen. Het redden van onder meer het plaatselijke cafe, restaurant, kapper, is namelijk niet alleen ten gunste van de betreffende ondernemer, maar ook voor het welzijn van ons allen. Solidariteit houdt (helaas) niet op bij de kassa.