Het kàn in Almere is de slogan die men gebruikt om Almere te promoten. Om niet-Almeerders te verleiden naar Almere te komen, als dat niet is om te wonen, dan toch zeker om te shoppen, te sporten en te recreëren.

Stel je voor, je bent een jongen van 10 jaar en je woont samen met je moeder en zus in Almere, je weet wel, die stad waar het ”kan”. En in de afgelopen levensjaren zijn er behoorlijk dikke boekwerken over je geschreven.

In die boekwerken staan achter je naam nogal wat hoofdlettercombinaties genoteerd die enigszins duidelijk moeten maken wat maakt dat jij niet altijd precies zo reageert als andere jongens van jouw leeftijd. En in die boekwerken staat vooral vermeld welke dingen er bij jou anders of minder makkelijk gaan dan bij leeftijdsgenoten. Dat moet, want zulke boekwerken zijn niet alleen bedoelt om te bepalen welke (extra) ondersteuning jij nodig hebt, maar ook om die te krijgen. En dus ligt de focus in dergelijke boekwerken veelal niet op de positieve kanten van jouw persoon maar op de negatieve. Dat dat zo is, dat noemt men een “noodzakelijk kwaad”.

Al die boekwerken hebben er de afgelopen jaren voor gezorgd dat jij alle hulp en ondersteuning kreeg die je nodig had.  En jij, speciaal als je bent, hebt daar een behoorlijk steentje aan bijgedragen. Jij hebt de kansen die je kreeg gegrepen en hebt jezelf, tegen alle verwachtingen in uiterst positief ontwikkeld.

Omdat er (toen de Wet op Passend Onderwijs nog niet bestond) geen scholen waren die jou konden bieden wat jij nodig had, kon jij uiteindelijk terecht bij een zorginstelling waar men naast jouw sociale en emotionele ontwikkeling ook tijd en (individuele) aandacht zou schenken aan jouw cognitieve ontwikkeling. Om dat mogelijk te maken was er alleen wel een ontheffing van de leerplicht nodig. Want, zo stelde de wet, een zorginstelling is geen onderwijsinstelling en dus kon jij door je aanwezigheid op een zorginstelling overdag niet voldoen aan je leerplicht. Dus werd er een ontheffing leerplicht aangevraagd die werd verkregen.

De gigantische leerachterstand die jij had heb je inmiddels voor een groot deel ingelopen, je leest, je schrijft en rekenen doe je zelfs op gemiddeld niveau.

Maar ondertussen werden er steeds meer zorginstellingen die kinderen zoals jou hielpen met hun cognitieve ontwikkeling op de vingers getikt. Lesgeven aan “zorgkinderen”, dat mocht niet, dat was fraude, oneigenlijk gebruik van zorggeld.

Vermoedelijk is dat een van de redenen geweest dat de zorginstelling waar jij zat besloot daar mee te gaan stoppen. Vlot achter elkaar verdwenen jouw groepsgenootjes en bleef jij eenzaam en alleen achter, terwijl jouw moeder, met de net in werking getreden Wet op Passend Onderwijs in de hand vol goede moed op zoek ging naar een echte school, een onderwijsplek voor jou.

Waar die wet op Passend Onderwijs stelt dat er binnen 10 weken na aanmelding op een school een onderwijsplek gerealiseerd moet zijn, blijkt dat in de praktijk toch anders te werken. De eerste school (voor Speciaal Onderwijs, want dat dat noodzakelijk zou zijn, daar was iedereen het over eens) waar je zou kunnen gaan starten, bleek het achteraf niet te zien zitten. De ene na de andere smoes waarom niet vloog over de tafel. Dus er zat niets anders op dan, nadat je al op die school had rondgekeken, te vertellen dat het toch niet door zou gaan.

Er werd met flinke tegenzin uitgeweken naar het enige geboden alternatief. Er zou op een andere (niet geweldig goed bekend staande) school een speciale onderwijsplek voor jou en andere kinderen zoals jij gerealiseerd gaan worden. Je moeder en echt ontzettend veel andere mensen die op professionele wijze bij jou betrokken waren gingen voortdurend met elkaar in overleg om alles zo goed mogelijk georganiseerd te krijgen. En, nee, nu zou het echt gaan gebeuren, direct na de voorjaarsvakantie in maart zou je gaan starten op die onderwijsplek. Gegarandeerd!

Helaas kreeg je slechts drie dagen voor je definitieve afscheid van de zorginstelling te horen dat ook dit weer niet door zou gaan.  “Jajaja, het was wel beloofd, maar ja, niemand kon er natuurlijk wat aan doen, het was uiteraard de schuld van allemaal anderen” maar feit bleef; jij ging voor de tweede keer niet starten op de jou beloofde onderwijsplek.

Vanaf dat moment gaat het heel langzaam weer slechter met je. Een van de dingen waarin jij anders bent dan anderen, dat staat in alle boekwerken, is dat jij grote moeite hebt met veranderingen. Daarin staat dat jij veel voorbereiding nodig hebt op veranderingen, dat je veel structuur en duidelijkheid nodig hebt. Allemaal dingen die jij nu niet meer hebt. En je voelt je ook afgewezen, niet welkom en dat doet je zelfvertrouwen geen goed.

Hoewel jouw moeder in maart de garantie heeft gekregen dat jij nu echt direct aansluitend aan de zomervakantie op 17 augustus zult kunnen gaan starten op die beloofde onderwijsplek, vertelt zij jou niet waar. Omdat zij jou niet weer wil teleurstellen. Omdat ze wil voorkomen dat het gevoel van “niet-welkom-zijn” verhevigd.

Buiten jouw gezichtsveld om is jouw moeder bezig te vechten voor jouw recht op onderwijs. Blijft ze de verantwoordelijke instanties achter de broek aan zitten en naarmate de tijd vordert laat zij haar frustratie steeds duidelijker blijken. Laat zij merken er weinig tot geen vertrouwen meer in te hebben dat gedane beloften nu wel worden nagekomen.

En, hoewel jouw moeder een positief ingesteld mens is, iemand die het glas eerder halfvol dan halfleeg ervaart, voorziet zij dat zij vandaag, bijna een jaar na het eerste contact over een onderwijsplek voor jou en slechts 2,5 weken voordat de zomervakantie begint (op een moment dat het voor haar nagenoeg onmogelijk is geworden zelf nog wat voor jou te kunnen organiseren)  te horen gaat krijgen dat je weer niet terecht kunt op die onderwijsplek, maar dat men in plaats daarvan, als doekje voor het bloeden, wel een leuk plekje geregeld heeft waar je dagbesteding (zorg in plaats van onderwijs!) kunt krijgen.

En, ben jij ondanks een wet die stelt dat er binnen 10 weken een onderwijsplek gerealiseerd moet zijn, weer de dupe.

Dat soort dingen kan namelijk òòk in Almere……