[Column] DÃ¡Ã¡r word je pas ziek van!

Er is geen huisarts zo goed of er zit wel een luchtje aan. Daarmee bedoel ik, dat elke huisarts fans heeft en haters. Toen ik nog in Almere-Haven woonde, had ik een geweldige huisarts, misschien heeft u van hem gehoord, dokter Germs. Hij luisterde goed naar je, overlegde met je en trok geen overhaaste conclusies, maar was ook niet te beroerd om je te vertellen dat je fout zat als hij daar zo over dacht. Â Mijn buurvrouw echter, die kon hem wel schieten, die verweet hem dat hij ernstige fouten had gemaakt en juist helemaal niet luisterde. Hoe het ook zij, helaas is dokter Germs er niet meer, hij is samen met zijn kinderen omgekomen, tot groot verdriet van heel veel mensen en in elk geval van mij. Kort na zijn overlijden ben ik verhuisd. Gelukkig maar, ik kon me het gezondheidscentrum niet zonder dokter Germs voorstellen. Ik kreeg een nieuwe huisarts, een pittige dame, die niet op haar mondje was gevallen. Mijn oudste dochter had toen al enige jaren last van momenten waarop ze, zoals ze zelf zei, haar omgeving niet herkende. Dat breidde zich uit tot wel acht van dat soort momenten, waar ze ook echt heel beroerd van werd. Epilepsie, was mijn conclusie. Niet omdat ik nou zo slim ben, maar omdat er niet zoveel andere mogelijkheden waren voor wat ik bij haar zag. Hyperventilatie, vond de pittige huisarts, want ze was echt niet van plan om ons door te sturen. Ik ben gelukkig op mijn strepen gaan staan, bij SEIN (epilepsie instelling) vonden ze ook epilepsie. Inmiddels ben ik weer verhuisd en mijn eigen huisarts, is een hele fijne. Helaas werkt hij lang niet elke dag en dan krijg ik een van zijn hypermoderne collega's. Tenminste, ik denk dat dat het probleem is. Het zal wel heel modern zijn om je patiÃ«nt zichzelf te laten genezen. Ergens eind september had ik erg veel last van mijn longen, dus naar de huisarts. Die luisterde, hoorde geen gepruttel, dus waarschijnlijk geen ontsteking en vroeg vervolgens wat ik wilde: prednison of antibiotica. Ehhh, geen ontsteking, dus geen antibiotica volgens mij, maar dit voelde toch ook niet alsof Prednison iets zou gaan doen, dus dan toch maar antibiotica aldus dokter Pipi, ikzelf. Aan een kant vond ik het prettig om als patiÃ«nt gehoord te worden, maar ging dit niet wat ver? Ik heb immers geen medicijnen gestudeerd... en dat bleek ook wel, de antibiotica deed niks en intussen was ik zo benauwd dat ik er een beetje angstig van werd, dus naar het ziekenhuis. Nou ik mocht gelijk blijven, ik had een longembolie. Tja, leuk en aardig maar ik had thuis een dochter zitten die ik even zelf wilde vertellen wat er met mama was, dus ik wilde naar huis en daarna mochten ze met me uitspoken wat ze wilden. Zo dacht de arts er even niet over, ze zei het eerst vriendelijk, toen iets minder vriendelijk, dat ik echt niet weg mocht wat haar betreft en toen ik zo eigenwijs was om toch te gaan, moest ik iets ondertekenen. Mij best, ik had een goede reden. De volgende avond, mocht ik na enig aandringen alweer naar huis. Zie je wel, niks bijzonders zo'n embolie, ik mocht ook alweer alles doen wat ik kon doen, het viel allemaal wel mee. Dus die avond verschoonde ik mijn bed, en de volgende dag ging ik gezellig boodschappen doen en ging zowat van mijn stokje. Dus twee dagen later toch maar weer even naar het ziekenhuis. Ja, het was ook niet de bedoeling dat ik van alles ging doen... Huh, maar ik mocht toch alles? Ja... ervan uitgaande dat ik op dit moment eigenlijk niks kon... het kwam er eigenlijk op neer, dat ik nog net geen bedrust hoefde te houden. Zeg dat dan! Toen ik twee maanden later de scan zag van mijn longen, schrok ik wel een beetje, ik had in beiden longen, in de hoofdslagaders behoorlijke embolieÃ«n zitten, die aders zaten zo goed als dicht. Geen wonder dat ik een beetje benauwd was. En ook geen wonder dat ik Â niet naar huis mocht, ik had wel dood kunnen zijn... was misschien handig geweest als ze me de scan meteen hadden laten zien.

Sindsdien heb ik een blaasontsteking en twee keer longproblemen gehad, waarvoor ik iedere keer antibiotica nodig had. Dus toen ik van de week wÃ©Ã©r een blaasontsteking had, vroeg ik of mijn urine niet beter op kweek gezet kon worden, zodat ik een gerichte antibiotica kon krijgen en zeker kon zijn dat ik niet over twee weken weer een ontsteking zou hebben. Nee hoor, niet nodig, eerst maar een kuurtje proberen en als dat niet hielp, dan zouden ze wel een kweek maken. Kuurtje hielp niet, dus weer urine weggebracht, ervan uit gaande dat ze nu dan die kweek zouden maken. Maar toen ik 's middags belden, lag er gewoon weer een antibiotica klaar. Dus ik draaide maar weer mijn verhaal af over onverantwoordelijk veel antibiotica in korte tijd en zei dat de afspraak was, dat er nu een kweek gemaakt zou worden. Nou, dat kon wel wat de assistente betreft, maar ze hadden intussen mijn urine weggegooid. Of ik binnen een kwartier naar het gezondheidscentrum kon komen om dan maar daar in een potje te piezen. Eh ja, maar ik ben net geweest! Dan maar twee glazen water erin en op de fiets gesprongen. Ik kon er met moeite een klein beetje uitpersen, nee niet genoeg voor een kweek... Het begon een beetje te kriebelen van binnen. Blaasontsteking weet je wel, kleine beetjes plassen?! Maar goed, dan maar maandag de kweek en nu dan toch maar weer antibiotica, want een heel weekend wachten is ook niet handig. Ik naar de apotheek, moest ik bij betalen. Is al niet grappig, maar zeker niet als je alleen snel je jas aan hebt geschoten en echt geen portemonnee bij je hebt! Grrrrr!!! "Ik houd het nog wel even voor u achter" zei het meisje vriendelijk. "Nou ik kom het toch echt niet meer ophalen!" gromde ik iets minder vriendelijk, "ik ben er helemaal klaar mee!" Als ik niet doodga aan al die rare fratsen die mijn lichaam met me uithaalt, dan wel aan alle rotzooi eromheen!

Ontvang urgent nieuws direct via ons WhatsApp kanaal!
Nieuw - ontvang urgent nieuws als vermissingen, belangrijke 112-meldingen of andere calamiteiten direct via ons WhatsApp kanaal! Klik hier om je direct aan te melden of hier voor meer informatie.