Afgelopen zaterdagavond was alweer de 10^e editie van de Nacht van de Nacht. Een jaarlijks evenement georganiseerd door Natuur- en Milieufederaties, bedoeld om door middel van “duistere activiteiten” aandacht te vragen voor de schoonheid van het donker en de sterren. Ook Almere deed mee aan de Nacht van de Nacht.

Heel eerlijk gezegd had ik er nog nooit van gehoord, van deze Nacht van de Nacht. Best bijzonder, als je bedenkt dat ik meer een nachtmens ben dan een ochtendmens en weet dat ik ook het jaargetijde waar wij nu in zitten uiterst charmant vind. Het is in mijn ogen toch wel het toppunt van knus om gezellig met mijn kinderen een ouderwets bordspel te spelen, lampen gedimd, kaarsen aan, of om samen pinda’s te pellen op een oude krant, terwijl het buiten schemert of donker is. Dat voelt voor mij extra geborgen en warm, juist dankzij die duisternis.

Maar goed, de Nacht van de Nacht dus… Ik had werkelijk geen flauw idee wat dat was en dankzij de balletlessen van mijn dochter kwam ik daar dit weekend achter. Door de balletschool werd ik geïnformeerd over het feit dat mijn dochter mee zou werken aan een van de vele voorstellingen die in het donkere Almeerse bos zouden worden opgevoerd ter ere van deze Nacht van de Nacht. Vriendelijk verzoek om haar op 25 oktober om 15.45 uur te brengen bij een gebouw vlak bij de bosrand en haar daar rond 21.15 uur weer op te komen halen.

Dit weekend was het dus zover. Al vanaf heel vroeg in de ochtend stuiterde mijn dochter zaterdag strak van de zenuwen door het huis in verband met de verschillende optredens die zij die avond zou gaan geven.

Dankzij de meest fantastische oppas die ik mij kon wensen voor zoonlief, vertrok ik rond 19.00 uur, samen met een vriendin om te gaan deelnemen aan de Nacht van de Nacht in het Almeerse Bos en en passant het optreden van mijn dochter te aanschouwen. Terwijl de organisatie nog druk doende was de route te controleren en de fakkels aan te steken die de route markeerde die we zouden gaan wandelen, wachtten wij bij een van de vele vuurkorven op het moment dat we zouden mogen gaan starten.

Eindelijk mochten we van start. Al glibberend over modderige en schaars verlichtte bospaden liepen we door het bos, van optreden naar optreden. Alle leerlingen van de theaterschool en van de balletschool trakteerden ons in het licht van een incidentele schijnwerper, zaklantaarns en mobieltjes op hun toneel en danskunsten. Al met al een hele bijzondere ervaring.

Maar het doel aandacht te vragen voor het donker en de sterren werd wat mij betreft hierdoor toch niet helemaal behaald. Dat er langs de route fakkels en lantaarns waren om te voorkomen dat mensen over boomstronken, boomwortels of rondslingerende takken zouden struikelen en zich zouden bezeren, dat begrijp ik, maar echt donker was het hierdoor uiteindelijk niet.

Weer alleen thuis, mijn kinderen inmiddels slapend in bed, heb ik alle lampen uitgedaan om mee neuriënd met De Dijk, liggend op mijn bed, uit het dakraam turend te genieten van het duister en de sterren. “Mag het licht uit….”